مطالعه بالینی عصاره بادرنجبویه(melissa officinalis l.) در درمان دمانس نوع آلزایمر خفیف تا متوسط: یک مطالعه تصادفی دو سو بی خبر در مقایسه با دارونما

در سالیان گذشته درمان های دارویی جدیدی برای درمان آلزایمر معرفی شده اند که علی رغم ایجاد تحول در این زمینه زیاد موفق نبوده اند. هدف این مطالعه بررسی اثربخشی و سلامت مصرف عصاره بادرنجبویه (melissa officinalis) با دوز ثابت در درمان بیماران مبتلا به آلزایمر خفیف تا متوسط در یک دوره چهار ماهه بود. این مطالعه که از نوع کارآزمایی بالینی – تصادفی دو سو بی خبر بود، به صورت سه مرکزی انجام گرفت. بیماران با آلزایمر خفیف تا متوسط (در کل 42 بیمار که 18 نفر زن بودند) که شدت بیماری در آنان بر اساس معیار adas-cog بزرگتر و یا مساوی با عدد 12 و یا با معیار cdr مساوی و یا کوچکتر از 2 بود وارد مطالعه شدند و به صورت تصادفی دارونما و یا دوز ثابتی از عصاره بادرنجبویه گرفتند. در طول 16 هفته مطالعه، اثربخشی اصلی با معیار adas-cog اندازه گیری شد که بر اساس تغییر این عدد از هفته صفر انجام می گرفت. معیار دوم تغییر عدد cdr از حد پایه بود. در انتهای هفته 16 مطالعه عصاره بادرنجبویه با هر دو معیار cdr و adas-cog نسبت به دارونما برتری داشت (0001/0p<، 87/16=f، 1=cdr: d.f.) (01/0p<، 93/6=f، 1=adas-cog: d.f.) و نه تنها از پیشرفت بیماری جلوگیری کرد بلکه شدت علایم بیماری را کاهش داد. عوارض جانبی دیده شده در دو گروه از نظرآماری اختلاف معنی داری نداشتند. اختلاف معنی داری در عوارض جانبی این دو پروتکل دارویی مشاهده نشد به جز در آژیتاسیون که در گروه دارونما به صورت معنی داری بیشتر از گروه بادرنجبویه بود (03/0=p). از این مطالعه می توان نتیجه گرفت که عصاره بادرنجبویه می تواند به عنوان یک درمان مؤثر و بی خطر برای درمان بیماران مبتلا به آلزایمر خفیف تا متوسط برای مطالعات بیشتر در نظر گرفته شود.